Από την πρώτη στιγμή βλέπεις την Στόουν να πασχίζει να δώσει μια φοβερή υπόσταση σε μια προηγουμένως (στο 1) χαλαρή περσόνα.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι αυτή του B movie, ενώ οι περισσότερες σκηνές δεν έχουν ούτε ερωτισμό, ούτε τρέλα. Δεν καταφέρνουμε να ταυτιστούμε καθόλου με το δράμα που περνάει ο ψυχίατρος, αλλά ούτε και να νιώσουμε την κάβλα του να θέλει να πηδήξει τη Στόουν (βλέπε Ντάγκλας στον 1).
Δεν είναι ότι δεν παίζουν καλά οι ηθοποιοί, είναι ότι το σενάριο είναι μάπα, και ειδικά μετά τα πρώτα 50 λεπτά σε αφήνει ξεκρέμαστο να σκέφτεσαι τι βλέπεις:
- Ταινία με σήριαλ κίλερ;
- Ταινία με ερωτικά πάθη;
- Πορνό κακής ποιότητας;
- Θρίλερ;
για να καταλήξεις ότι τελικά δε βλέπεις τίποτα παραπάνω από μια λάθος μεταφορά της κουλτούρας των '90s στα '00s. Όταν η ταινία βγήκε έκανε καλό γιατί ήταν καθαρά για το σεξ και την κάβλα και η κοινωνία έτσι ένιωθε έτοιμη να βγει από τις μλκς με το AIDS κλπ του 80. Δεκατόσα χρόνια όμως μετά, αν και το βασικό ένστικτο παραμένει, το βασικό ένστικο ΙΙ νιώθει αμήχανο κι σε αναγκάζει να βλέπεις την Στόουν να μιλάει και να ξαναμιλάει τη στιγμή που στο 1, δεν χρειαζόντουσαν πολλά λόγια, αλλά απλά ο ιδρώτας/κούραση/καύλα του Ντάγκλας. Νομίζω τα 3 δευτερόλεπτα που την βλέπουμε με τον παγοθράστη αρκούν να τα πουν όλα για αυτή τη ταινία.
*½