Είδα το Catch-22, περισσότερα για τον όρο στην wikipedia
Έχει καλές στιγμές ακόμα και μετά από 36 χρόνια. Όχι πάντως τίποτα πολύ σπουδαίο.
Ωραίο πέρασμα ο Orson Welles αν και για όσους θέλουν να τον απολαύσουν περισσότερο ας δουν το Mr. Arkadin
**
It is just fun to read the comments for movies of Nico Mastorakis. Most films are called pathetic or nightmares. The best thing I found is:
"Adrienne Barbeau has said that the only reason she made this movie was for the chance of a trip to Greece." from The Next One. The defition of ROFL
One Night Stand is not as good as other masterpieces of Mike Figgis, such as Internal Affairs or Leaving Las Vegas, but it's still a pleasure to see his work and listen to his music.
Also it features Wesley Snipes in a "serious" role that I wish I could see more often from him and as hot chick Nastassja Kinski. Many great moments in that movie, and a somehow not usual scene where we see Wesley Snipes' character fucking with his wife and in the whole scence we see her giving him direction (with codes) on how to continue so she can come. CUT happens when she comes screaming. This must be the only holywood movie that has such a scene (usually we see the opposite, without directions as men mostly don't need many moves to come (or at least it's what women think.. cause orgasm from orgasm clearly differs).
Watch it
Από την πρώτη στιγμή βλέπεις την Στόουν να πασχίζει να δώσει μια φοβερή υπόσταση σε μια προηγουμένως (στο 1) χαλαρή περσόνα.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι αυτή του B movie, ενώ οι περισσότερες σκηνές δεν έχουν ούτε ερωτισμό, ούτε τρέλα. Δεν καταφέρνουμε να ταυτιστούμε καθόλου με το δράμα που περνάει ο ψυχίατρος, αλλά ούτε και να νιώσουμε την κάβλα του να θέλει να πηδήξει τη Στόουν (βλέπε Ντάγκλας στον 1).
Δεν είναι ότι δεν παίζουν καλά οι ηθοποιοί, είναι ότι το σενάριο είναι μάπα, και ειδικά μετά τα πρώτα 50 λεπτά σε αφήνει ξεκρέμαστο να σκέφτεσαι τι βλέπεις:
για να καταλήξεις ότι τελικά δε βλέπεις τίποτα παραπάνω από μια λάθος μεταφορά της κουλτούρας των '90s στα '00s. Όταν η ταινία βγήκε έκανε καλό γιατί ήταν καθαρά για το σεξ και την κάβλα και η κοινωνία έτσι ένιωθε έτοιμη να βγει από τις μλκς με το AIDS κλπ του 80. Δεκατόσα χρόνια όμως μετά, αν και το βασικό ένστικτο παραμένει, το βασικό ένστικο ΙΙ νιώθει αμήχανο κι σε αναγκάζει να βλέπεις την Στόουν να μιλάει και να ξαναμιλάει τη στιγμή που στο 1, δεν χρειαζόντουσαν πολλά λόγια, αλλά απλά ο ιδρώτας/κούραση/καύλα του Ντάγκλας. Νομίζω τα 3 δευτερόλεπτα που την βλέπουμε με τον παγοθράστη αρκούν να τα πουν όλα για αυτή τη ταινία.
Great Mamet
Madeline: I’m sorry, who are you again?
Fletch: I’m Frieda’s boss.
Madeline: Who’s Frieda?
Fletch: My secretary.
